Never again

Bhí an lá geal go fóill nuair a bhuail mé síos chuig  Cearnóg Pharnell inniu. Ach bhí an áit dubh le daoine. Daoine óga is aosta, fir is mná, saibhir is daibhir, ciníocha Eorpacha agus Áiseacha agus Indiacha ann. Grúpaí agus daoine ina n-aonair. Bhuail mé le bean eile ar comhaois liom féin a bhí ina ina haonair agus thosaigh an comhrá. Tharla cailleadh gine di féin blianta ó shin agus bhí uirthi an ghin a bhí marbh a iompar thart ar feadh na míonna ina dhiaidh, mar ní raibh sé ceadmhach an fuíoll a bhaint amach. Bhí orthu fanacht ar an chorp feidhmiú as a stuaim féin. Thairg sí coinneal dom. Ghlac mé leis go fonmhar. Ní raibh ceann liom.

Tháinig m'iníon isteach go lár na cathrach agus tháinig muid ar a chéile i measc an tslua. An t-am go raibh mé torrach léi siúd, 26 bliana ó shin, bhí mé ag obair agus ag stopadh i Luimneach. Fuair mé go leor íde béil ó altra is ó thuata ag an am, mar nach raibh mé pósta agus mé ag iompar clainne. Muna raibh mé searbh faoi na cúrsaí seo roimhe, bhí mé eolach go leor fá dtaobh daofa faoin am gur fhág mé an baile sin. Thosaigh an fhearthainn an titim ach ghlan sí sin roimh i bhfad. Ach nach mé a bhí buíoch gur chuir mé orm na thermals ar maidin.

Thit an oíche agus shiúlamar linn, thart ar Bhanc na hÉireann agus Coláiste na Trionóide. Bhí daoine ag caint go ciúin don chuid is mó. Ag iarraidh coinnle a lasadh is a gcoinneáil lasta leis an ghaoth a bhí ag séideadh. Thosaigh dream polaitiúil taobh thiar díom ag gáir is ag glaoch manaí ach ba léir nach raibh an chuid is mó againn bainteach le polaitíocht.

Ní raibh cead againn dul suas Sráid Chill Dara mar bhí an slua ró-mhór. Ach mar a dúirt fear taobh liom, nach múinte na hÉireannaigh. Garda amháin chun stop a chur linn agus sinn a threorú síos Sráid Thobair Phádraig. Chruinníomar isteach chuig Cearnóg Mhuirfean. Thosaigh na speechanna.

I measc na bpóstaer uilig go léir bhí ceann amháin a chonaic mé a chuir idir ghol is gháire mé. 26 bliana ó shin bheinn á iompar. 26 bliana ó shin. I mbliana, tá mé 52. Ag siúl. Arís.