Brachán abú!

Tharla rud spéisiúil inné, agus ní chreidim i gceart fós é.

Bhí mé ag an dóchtúir teaghlaigh i Mí Iúil, agus d'aimsigh sí diaibéiteas. Chuir sí litir chun an ospidéil agus neadaigh mé mé féin síos ag fanacht ar an choinne. 

Idir an dá linn, chomhairligh an dochtúir dom freastal ar dhiaitéiteach go príobháideach, rud atá déanta agam agus mé ag freastal uirthi go fóill. Elaine McGowan.

Inné, bhí mé ag an ospidéal. Chan fá choinne coinne sa chlinic ach fá choinne tástáil fola. Ach ní fheicfinn aon dochtúir go dtí an Bhliain Úr, ar ndóigh.

Inné, bhain siad fuil asam san ospidéal. Éacht ann féin. Agus ar maidin, dúirt siad liom nach bhfuil diaibéiteas orm níos mó...

Inseoidh mé rún duit. Má bhíonn tú réamhdhiaibéiteach, nó 'ar an teorainn' ó thaobh thorthaí fola de, gabh chuig Elaine McGowan. Má bhíonn do mheitibileacht oiriúnach chuig an aiste bia s'agamsa, beidh tú ag ithe bracháin (leite) maidin agus i lár an  lae. Beidh cosc ar phrátaí, ar arán, ar rís, ar phlúr, ar pasta, ar chuile shórt carb. Ach caillfidh tú dhá phunt in aghaidh gach seachtaine a leanann tú a haiste bia. 

Tá breis is dhá chloch caillte agam ón samhradh. Agus mo phaincréas buíoch as, is léir. Agus cuirfidh an brachán an ruaig ar an diaibéiteas, seans, mar a rinne liom féin.

Bhú-hú!